Flaga narodowa dla wielu jest symbolem wielkiej dumy. Jednak, nie zawsze tak było. Dawniej flagi były wykorzystywane wyłącznie, by oddziały zbrojne mogły odróżnić się na polu bitwy. W tamtych czasach do wyglądu flagi nie przywiązywano większej uwagi. Ważne było to, aby poszczególne flagi różniły się od siebie. Pierwsze flagi pojawiły się w czasach starożytnych. Posiadali je Rzymianie.
Flagi i chorągwie były zawsze bardzo ważne dla żołnierzy. Miłośnicy filmu Aleksandra Forda „Krzyżacy”, zrealizowanego na podstawie powieści noblisty Henryka Sienkiewicza, doskonale znają scenę, w której polski rycerz w czasie bitwy pod Grunwaldem resztkami sił broni przed krzyżakami polskiej flagi.
Flagi była na tyle istotne dla żołnierzy, że w trakcie kampanii wrześniowej ukryli je przed Niemcami. Broń mogli oddać, ale flaga była dla nich zbyt cenna. Charakterystyczne było również rzucanie pod nogi Józefa Stalina hitlerowskich sztandarów po zwycięskiej defiladzie wojsk w Moskwie. Zdobycie wrogiej flagi było jednym z ważniejszych wydarzeń w życiu każdego żołnierza. Utrata własnej flagi była natomiast dla niego największa hańbą.
Pozytywny stosunek do flagi wpajany jest dzieciom od najmłodszych lat. Dla Polaków flaga narodowa jest czymś szczególnie ważnym. Niestety, ale w sposób nieświadomy, jest profanowana przede wszystkim na wydarzeniach sportowych, gdy pojawiają się na niej napisy określające miasta czy poparcie dla danego sportowca. Jest to jednak jak najbardziej działanie nielegalne, bo flaga narodowa jest chroniona prawem. Nie wolno na niej dokonywać żadnych zmian.
Polska flaga narodowa
Polską flagą narodową jest prostokątny płat tkaniny o barwach biało-czerwonych i proporcji 5:8. Od 2004 roku 2 maja w Polsce oficjalnie obchodzony jest Dzień Flagi Rzeczpospolitej Polskiej.
Pierwotnie polską barwą narodową był karmazyn. Stanowił symbol dostojeństwa i bogactwa. Z uwagi na cenę barwnika, mało kto mógł sobie pozwolić na taki kolor. Był on wykorzystywany więc jedynie przez najbogatszą szlachtę. Na pierwszych flagach Królestwa Polskiego widniał również biały orzeł w koronie na czerwonym tle. Barwami królewskimi Rzeczypospolitej Obojga Narodów był sztandar złożony z trzech pasów: dwóch czerwonych umieszczonych w dole i na górze oraz oddzielającym go pasie białym. W okresie przedrozbiorowym za polskie barwy narodowe uznawano biel, karmazyn i granat. Karmazyn i granat wywodzi się od kolorów strojów kawalerii W roku 1775 powstała Kawaleria Narodowa, której mundury określono na granatowo-karmazynowo-białe. Po upadku państwa tradycja kolorystyczna nie zanikła.
Biało-czerwone barwy zostały uznane za narodowe dopiero 3 maja 1792 roku. Odbyło się to podczas pierwszej rocznicy uchwalenia Ustawy Rządowej. Damy pojawiły się wówczas w białych sukniach przepasanych czerwoną wstęga. Natomiast panowie założyli biało-czerwone szarfy.
Po raz pierwszy polskie barwy zostały uregulowane w uchwale Sejmu Królestwa Polskiego z 7 lutego 1831 na wniosek posła Walentego Zwierkowskiego, jako propozycja kompromisowa pomiędzy barwą białą – nadaną przez Augusta II Mocnego i proponowaną przez konserwatystów i trójbarwną – biało-czerwono-szafirową.
Po odzyskaniu niepodległości, barwy i kształt flagi uchwalił Sejm Ustawodawczy. Od 1927 roku zamiast koloru karmazynowego, wykorzystywany jest w polskiej fladze cynober. Ponowna drobne zmiany związane z odcieniami kolorów flagi nastąpiła w 1980 roku. Jednak były to jedynie kosmetyczne zmiany, które nie zmieniały zbytnio samego wyglądu flagi narodowej.